Jest to jeden z dwóch istniejących odlewów Narciarki (pierwszy egzemplarz znajduje się w Muzeum Tatrzańskim w Zakopanem). Do rzeźby dołączone jest oświadczenie żony artysty Urszuli Kenar o zachowaniu i całkowitym ograniczeniu odlewów Narciarki tylko do owych dwóch istniejących – prezentowanej oraz wspomnianego z kolekcji Muzeum Tatrzańskiego. Kenar od czasów młodości aż po sędziwy wiek był związany z Zakopanem. Artysta był pasjonatą sportów, jakie umożliwiało górskie środowisko, w tym z przyjemnością oddawał się narciarstwu i taternictwu. W latach 1928-1930 podejmował się pierwszych wejść na szczyty Tatr. Motyw narciarki pojawiał się często w jego realizacjach rzeźbiarskich, wśród których wymienić należy wykonane z gipsu prace Narciarz (1929 r.) i Narciarze na starcie (1930 r.), niestety zniszczone podczas wojny, lecz znane z dokumentacji fotograficznej. W motywie tym artysta zgłębiał aspekt ruchu w rzeźbie, które to zagadnienie mocno go frapowało i któremu poświęcił wiele studiów. Swobodę w przedstawieniu ruchu postaci ludzkiej udało mu się w doskonałym stopniu osiągnąć w drewnianej rzeźbie, znajdującej się obecnie w zbiorach Muzeum Turystyki i Sportu w Warszawie – Narciarce (Christiania, 1948 r.).