Pierwsze wskazówki i nauki artystycznego warsztatu otrzymał od ojca, również malarza, który podsuwał mu odpowiednie wzorce i zachęcał do podejmowania określonych tematów. Edukację rozpoczął od 1849 roku u Juliana Maszkowskiego we Lwowie. W 1850 poznał Juliusza Kossaka, który udzielał mu prywatnych konsultacji. Następnie w latach 1852–54 pod kierunkiem W. Stattlera i W. Łuszczkiewicza kształcił się w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych oraz w późniejszym okresie również w akademii w Wiedniu 1855–63 u K. Wurzingera, P.J.N. Geigera, K. Mayera, K. Blaasa i C. Rubena. W Wiedniu mieszkał do 1865 r., skąd wyjeżdżał do Polski, na Węgry, do Monachium i Wenecji. W Do kraju powrócił na rok, był wówczas w Krakowie, Lwowie i wyjechał do Paryża. Ciężko chory na gruźlicę przeniósł się na południe Francji. Jest jednym z najważniejszych malarzy polskich doby romantyzmu. W obszarze zainteresowania artysty były kompozycje historyczne, batalistyczno-rodzajowe. Uznanie i popularność przyniosły mu patriotyczne cykle rysunkowe, poświęcone tematyce powstania styczniowego, m.in. „Polonia” i „Lituania”. Wystawiał w kraju i za granicą. W twórczości artysty oprócz prac poruszających wątki patriotyczno-martyrologiczne, dużą grupę stanowi malarstwo portretowe. Były to zarówno portrety wykonywane na zamówienie, reprezentacyjne w charakterze, jak również malowane z większą swobodą wizerunki, przedstawiające rodzinę, przyjaciół oraz znajomych. Modelami do portretów byli też niejednokrotnie chłopi.