I tak atelier przy ulicy Magdaleny 1 nie straszyło długo pustką. Otóż jeszcze przed czterema laty Bolko trafił do reprezentacyjnego Salonu Wnętrz Artystycznych przy Schönborngasse. Tam dawał do ramowania swoje obrazy. Właścicielem owego salonu był znany wiedeński architekt, dekorator wnętrz, Jan Mariszka. (?) Mariszka cenił wysoko twórczość młodego artysty. Poproszony o pozowanie chętnie zgodził się na portret swój i swojej rodziny. (?) Kiedy Czedekowski wynajął własne atelier, architekt zaproponował mu umeblowanie pracowni antykami ze sklepu przy Schönborngasse. I tak za cenę kilku portretów Bolko stał się właścicielem urządzonego ze smakiem wnętrza, gdzie mógł przyjmować nawet najbardziej wybrednych gości. Bez przesady można powiedzieć, że zapanowała wprost moda na polskiego malarza. ? Czy byłeś już w atelier Czedekowskiego? ? pytano się nieraz w salonach i kawiarniach, tak popularnych w stolicy nad modrym Dunajem. (s. 38) Sportretowana to najprawdopodobniej jego żona Eugenie (Jeni) Nel, którą poślubił właśnie w 1913 r. I to właśnie sportretowanie siebie wraz z żoną w niezwykle intymnej atmosferze atelier jest wyjątkowym zjawiskiem w jego twórczości: Swoje autoportrety ?osobne? malował Czedekowski (?) zaledwie trzy razy (?). Na wszystkich innych płótnach, na których przedstawiał siebie, jest w towarzystwie kogoś drugiego, bliskiego, nierozerwalnie z nim związanego (?). Bardzo to charakterystyczne dla Czedekowskiego jako człowieka ? ta potrzeba więzi z drugą istotą (?). Nie umiał być sam ani w życiu rzeczywistym, ani nawet w artystycznym wyobrażeniu o sobie (?). (s.153) Cytowane fragmenty: H. Muszyńska-Hoffmannowa, A. Okońska, Na mil sześć tysięcy. O malarstwie Bolesława Czedekowskiego, Łódź 1978