Malarz, grafik, teoretyk sztuki jeden z czołowych przedstawicieli polskiej awangardy artystycznej. Studiował w Warszawie w Szkole Sztuk Pięknych w latach 1904–1909. Naukę kontynuował w Antwerpii, a także na uczelniach paryskich – École des Beaux-Arts i École des Arts Décoratifs. Po powrocie do Polski uczęszczał do w warszawskiej Szkoły Rysunkowej. Należał do grupy Blok, Syndicat de la Prasse Artistique Française, oraz Association Internationale des Critiques d’Art (AICA). W latach 1922–23 przebywał w Berlinie. To tam zetknął się z kierunkami konstruktywizmu oraz suprematyzmu, co stanowiło impuls do wypracowania autorskiej teorii tzw. mechanofaktury, której założenia przedstawił w 1924 roku – skłaniał się ku idei malarstwa nieprzedstawiającego, tworzonego w duchu abstrakcji geometrycznej, w jego zrytmizowanej formie. Z okresu berlińskiego pochodzą również dwubarwne linoryty w czerni i brązie, przywodzące skojarzenia z twórczością Fernanda Légera, w których sylwetka była poddana silnej geometryzacji i skontrastowana z jednolitą bielą tła. Ok. 1929 r. odstąpił od sztuki abstrakcyjnej i skupił się na przedstawieniach figuralnych. Od tego czasu malował głównie portrety. Do abstrakcji powrócił po 1957 roku. W jego twórczości pojawiały się również nawiązania do kultury żydowskiej, ukazujące dążenie do stworzenia nowoczesnego języka narodowego.