Henryk Musiałowicz (1914 Gniezno - 2015 Warszawa)

z cyklu Krajobraz Animalistyczny, 1993

technika własna, płyta, 63 x 77 cm, sygn. p.d.: MUSIAŁOWICZ i l.g.: MUSIAŁOWICZ oraz opisany na odwrocie: z cyklu KRAJOBRAZ ANIMALISTYCZNY | 1993 | MUSIAŁOWICZ

[O istocie czarnych obrazów] Są to obrazy mocno przyciemnione, aż gęste od wewnętrznych napięć kolorystycznych, ukrytych poza płaszczyzną powierzchni – czasem gładkiej, czasem chropawej, o zróżnicowanej rodzajowo, nierównej fakturze. Czerń, przeważnie z domieszką odcieni granatu i fioletu, jest miejscami raczej głęboka i tkwi w niej coś, co sprawia, że postrzega się ją jako kurtynę, jako ruchomą, falującą zasłonę, która prowokuje do wejrzenia dalej, poza nią, w głąb, do niewyrażalnego.
(…) Egzystencja jest trwaniem ulotnym, chybotliwym, ale błysk koloru – rozświetlający
mroczną płaszczyznę obrazu – oznacza więcej niż jeszcze jedną metaforę losu. Ukazuje
drogę do świata znaczeń, które nie poddając się słowom, przypominają, że poza ich obrębem pozostaje coś niezmiernie ważnego.
Prof. Alicja Kuczyńska, recenzja wystawy w Pałacu w Oborach 1991 – 1992, „Nowa Europa”, 8.04.1992

Henryk Musiałowicz

W 1939 ukończył warszawska ASP, gdzie studiował pod kierunkiem Feliksa Szczęsnego Kowarskiego oraz Leonarda Pękalskiego. Należał do grupy „Warszawa”. Malarz, grafik i rysownik nie związany z żadną grupą ani orientacją artystyczną. Używał różnych technik (pędzel, pióro, techniki graficzne, tusz) stworzył monotematyczne serie, m.in. „Dno morskie”, „Wojna przeciw człowiekowi”, „Portrety z wyobraźni”, cykle „Reminiscencje”, „Epitafia”, „Rodzina”, „Sacrum”. Malował obrazy z syntetycznie ujętymi formami i postaciami, o bogatym tle i fakturze reliefowej, zajmował się też malarstwem ściennym i witrażownictwem (projekt witraża do Mauzoleum Walki i Męczeństwa w Alei Szucha w Warszawie).

Czytaj więcej