Aukcja Dzieł Sztuki / 24 listopada 2018
2. Jacek Malczewski | Autoportret, 1901 r.
powrót
olej, tektura, 49 × 24 cm
sygn. i dat. p. g.: J Malczewski/1901
na odwrocie nalepki z Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu: 1) z wystawy monograficznej Jacka Malczewskiego w 2004 r, 2) wystawa Galerii Malarstwa Polskiego wrzesień 2000 – marzec 2001 3) nalepka depozytowa Wieloletni depozyt w Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu.
Do obrazu dołączona jest opinia p. Adama Konopackiego z 1998 r.
Wystawiany:
Jacek Malczewski. Samotny wędrowiec, Muzeum Okręgowe w Suwałkach, 24 października 2002 – 15 lutego 2003,
Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, kwiecień 2001 – listopad 2001 Jacek Malczewski (1854–1929).
W 150. rocznicę urodzin i 75. rocznicę śmierci, Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, październik 2004 – styczeń 2005
Reprodukowany i opisywany:
Jacek Malczewski. Samotny wędrowiec, Muzeum Okręgowe w Suwałkach, 2002 r, [katalog wystawy], ilustr., nlb.
Zofia Katarzyna Posiadała, Jacek Malczewski (1854–1929). W 150. Rocznicę urodzin i 75. rocznicę śmierci, [katalog wystawy] Muzeum im. Jacka Malczewskiego w Radomiu, Radom 2004, s. 36 (ilustr), s.177; dodruk z 2008 r, s. 24 (ilustr.)
Pochodzenie:
Kolekcja prywatna, Polska.
Znamiennym rysem w dorobku artystycznym Malczewskiego, oprócz obecności całej gamy fantastycznych stworów przybierających postać chimer, faunów, rusałek i harpii, jest niezliczona ilość autoportretów. Ta silna tendencja do portretowania swojej osoby odbijała się szerokim echem wśród jemu współczesnych i stanowiła materiał do pogłębionych studiów przez krytyków i historyków sztuki. Przez niektórych utożsamiana była ze skłonnościami narcystycznymi i dandyzmem, w opinii innych była przejawem artystycznej ironii, w której poprzez „nieustanne uruchamianie zabiegów iluzji i deziluzji (…) osiąga w rezultacie najwyższą powagę obowiązków moralnych i intelektualnych wobec własnego dzieła.” „W swoich wizerunkach przez całe lata konfrontował siebie samego z całym światem. Wiernie odtwarzał rysy zewnętrzne, nie próbując prawie nigdy zdradzać swoich przeżyć. Twarz pozostawała na ogół zamknięta, niedostępna” Zofia Katarzyna Posiadała, Jacek Malczewski (1854–1929). W 150. Rocznicę urodzin i 75. rocznicę śmierci, Radom 2004, s. 8 [kat. wyst.]
Omawiany autoportret jest jednym z wcześniejszych w twórczości Malczewskiego. Z tego samego roku pochodzi „Autoportret z satyrami w tle (w białym swetrze)”, znajdujący się niegdyś w zbiorach Feliksa Jasieńskiego Mangghi, zapowiadający obszerny w dziele artysty i tak istotny dla jego całej twórczości rozdział wizerunków własnych (fragment opinii Adama Konopackiego, 1998 r.)
Studiował w krakowskiej Szkole Sztuk Pięknych, m.in. w pracowniach W. Łuszczkiewicza i J. Matejki oraz w paryskiej École des Beaux-Arts u E. Lehmanna. Był jednym z założycieli stowarzyszenia „Sztuka”. Od 1902 roku należał do Stowarzyszenia Artystów Polskich, był też członkiem wiedeńskiej Secesji. W latach 1897-1900 oraz 1910-1921 piastował stanowisko profesora Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie. Wczesny okres twórczości artysty, nawiązujący do tradycji realizmu, zdominowany był przez tematy inspirowane polską poezją romantyczną i baśnią ludową oraz odwołujące się do martyrologii Sybiru. W późniejszym czasie zwrócił się ku symbolizmowi, tworząc własną, oryginalną emblematykę. Wykonał też liczne portrety, często połączone z elementami symbolicznymi i alegorycznymi.
Czytaj więcej
O nas
