R ę k o j e ś ć z trzonem z masy koloru kości słoniowej w kształcie wrzeciona o spiralnym żłobieniu i opleciona podwójnie skręconym drutem mosiężnym. Trzon ujmują: od dołu mosiężny pierścień ozdobiony liśćmi laurowymi, od góry głowicą mosiężną w kształcie gałki ze splecionej, podwójnej liny okrętowej. Jelec mosiężny, na zewnętrznej stronie centralnie umieszczona muszla w otoczeniu dwóch delfinów, tworzących ramiona jelca. W muszli nałożona tarcza z herbem Węgier, wypełnionym emalią białą, czerwoną i zieloną. Na wewnętrznej stronie, w miejscu muszli, przycisk zatrzasku do mocowania kordzika w pochwie. G ł o w n i a ze stali polerowanej – w przekroju romboidalna, obustronnie profilowana w płazy z ością. Na stronie wewnętrznej dekorowana ogniowo oplotem złocona kotwica, flankowana trawioną arabeską. Strona zewnętrzna zdobiona podobnym motywem roślinnym, wewnątrz którego umieszczony jest ogniowo złoty herb Węgier. Na zewnętrznym progu, pod nasadą wytłoczona tarczka z herbem Węgier. P o c h w a mosiężna, „groszkowana”, z dwiema ryfkami. Pierścienie i ogniwka z ruchomymi koluszkami, dekorowane wieńcem z liści laurowych. Między ryfkami, po stronie zewnętrznej kotwica w podwójnej, owalnej ramce z wytłoczonych perełek. Poniżej dekorację stanowi głowa Neptuna, trójząb pośród ornamentów z liści laurowych i splecione ogonami ryby – maszkarony.

W zbiorach Heeresgeschichtliches Museum w Wiedniu przechowywany jest projekt opisanego kordzika przewidzianego w 1917 r. dla oficerów marynarki wojennej Cesarstwa Austro-Węgier. Po upadku monarchii w 1918 r. Austria i Węgry pozbawione zostały dostępu do morza, a tym samym i marynarki wojennej. Opracowany wzór kordzika nie był chroniony prawnie; można więc było taki kordzik zakupić w Wiedniu. Pierwszy oficerski kordzik marynarki wojennej II Rzeczypospolitej Polskiej wz 1920 jest analogiczny z wyżej opisanym (różnica w dekoracji głowni i herbu na jelcu). Zarówno polski jak i węgierski jest dużą rzadkością.