Prezentowane dzieła (pozycje 3 i 4) są przykładami obrazów o tematyce morskiej, typowych dla sztuki północno-europejskiej (szczególnie francuskiej i niderlandzkiej) końca XVIII stulecia i początku kolejnego. Dla działających w tym czasie malarzy-marynistów głównym punktem inspiracji była holenderska szkoła malarstwa krajobrazowego, poszerzana o zabiegi formalne typowe dla regionalnych tradycji artystycznych i charakterystyczną – sentymentalną lub wczesno romantyczną – wrażliwość na potęgę natury.
Pejzaż marynistyczny, jako odrębny gatunek, narodził się w Europie w XVI wieku na terenie Niderlandów i wiąże się nierozerwalnie ze złotym wiekiem tej kupieckiej republiki. Ukazywane z perspektywy lotu ptaka widoki wybrzeży, niemal kartograficzne zapisy krajobrazu, prekursorskie widoki statków malowane przez Hendricka Vrooma czy nasycone włoskim wręcz światłem pejzaże morskie Aelberta Cuypa były uznaniem kultury otwartości, narodowego pejzażu oraz emfazą potęgi morskiej Holandii.
Całym tym dorobkiem inspirował się między innymi Joseph Vernet - wybitny francuski marynista i pejzażysta. Jego twórczość przypada na schyłek morskiego pejzażu doby klasycyzmu, czerpiącego ze sztuki Zjednoczonych Prowincji. A w przypadku prezentowanej mariny siła oddziaływania Verneta jest o tyle zasadnicza, że był on „malarskim idolem” o niespotykanej wcześniej sławie. Cieszył się nią jeszcze za życia, koronowane głowy nabywały prace Verneta do swoich kolekcji, pojawienie się jego dzieł na paryskich salonach było za każdym razem wielką sensacją, a za jego obrazy trzeba było już w XVIII wieku płacić spore kwoty.
Cały ten „szum” spowodował upowszechnienie się swoistej tendencji i stylu wzorowanych na malarstwie pejzażowym Verneta. Pomimo malejącego zainteresowania obrazowaniem morskiej batalistyki wraz z nowym ładem po kongresie wiedeńskim w 1815 roku, fascynacja scenami marynistycznymi nie ustawała. Pejzaże morskie stały się pretekstem do ukazania poetyczności, emocji oraz nieskrępowanego wykorzystywania środków wyrazu w sztuce.