Wenus, wywodząca się z mitologii rzymskiej bogini miłości, utożsamiana z grecką Afrodytą, od starożytności aż po czasy współczesne inspirowała i wciąż jest tematem chętnie podejmowanym przez artystów. Historia sztuki rozpisuje się o jej bogatej ikonografii, atrybutach i zmieniających się na przestrzeni wieków typach kompozycyjnych. Przedstawiana była przeważnie w nagiej postaci (wyjątkiem były np. wizerunki obecne na średniowiecznych malowidłach), postawie stojącej (np. Wenus Pudica) lub leżącej, jak u Giorgione lub Welazquza. Portretując Wenus artysta miał do wyboru szeroki wachlarz atrybutów, wśród których wyróżnić można lustro toaletowe, w którym bogini się przeglądała, kwiat roży, mirt, gołębie. W przedstawieniach Wenus Anadyomene nawiązywano do historii jej narodzin i wątków z życia, przedstawiając w asyście np. boga wojny Marsa, z którym bogini miała romans. Pojęcie na temat ilości wariacji ikonograficznych poświęconych bogini miłości daje publikacja K. Bendera zatytułowana „The Italian Venus” z 2007 roku, będąca katalogiem z wykazem realizacji tego tematu na gruncie włoskim, uporządkowanym podług ikonograficznego klucza. Oferowany na aukcji obraz przedstawia Wenus jako piękną niewiastę w półpostaci w asyście uskrzydlonego Amora, syna bogini, dzierżącego w dłoni zapaloną pochodnię – symbol roznieconej miłosnym uczuciem namiętności.