Każda praca jest pierwsza, początkowe uderzenia dłuta są techniczne albo próbujące, potem dopiero coś mnie ponosi, nagle mam siłę, i już nie mogę/ nie chcę przestać. Profile zaczynają się łączyć, korespondować ze sobą i wymagać kolejnych. Łapię je szybko… Linie dotąd rozsypane, niezależne, zaczynają się porządkować, składać w całość, jakby w alabastrze obudził się wewnętrzny magnes przyciągający je do siebie! Ja im tylko pozwalam ułożyć się tak, jak chcą, bo same nie mogą się ruszyć, i tak powstają tak zwane “moje” prace. Prawdziwy temat rzeźby ujawnia się podczas pracy lub kiedy jest ona już gotowa. Uprawianie sztuki to nie zawód. To życie. Monika Osiecka. Fragmenty lustra, Słowo/obraz terytoria, Gdańsk, 2011.