L u f a stalowa, okrągła, lekko zwężająca się ku wylotowi. Mocowana do osady śrubą na warkoczu oraz przetyczką w środku łoża. Górna część lufy pokryta ażurową aplikacją z blachy mosiężnej o motywach liści akantu i palmet. Z a m e k skałkowy z płytą zdobioną mosiężną aplikacją o motywach rocaillowych. Kontrblacha zamka w postaci płaskiej, mosiężnej płyty o ozdobnym konturze z grawerowaną dekoracją z motywami cęgów, liści i kwiatów. Otwór języka spustowego okuty stalową płytką. Osłona języka – mosiężny kabłąk z gładkim tylnym wąsem i ozdobnie grawerowanym, wyciętym przednim. O s a d a – łoże i kolba z jednolitego kawałka drewna orzechowego. Łoże, sięgające końca lufy, inkrustowane mosiężnym drutem i zdobione trzema grawerowanymi, srebrnymi płytkami. Kolba smukła, o łagodnym wygięciu, zakończona gruszkowatą głowicą. Grzbiet kolby inkrustowany mosiężnym drutem, sześcioma okrągłymi płytkami z masy perłowej oraz dekorowany dwoma srebrnymi aplikacjami w kształcie palmet i mosiężną, owalną płytką z grawerowanym motywem kwiatów i liści. Głowica z długimi, wąskimi wąsami, osłonięta mosiężnym okuciem, zwieńczonym płaskim guzem, zdobionym wypukłym reliefem w postaci motywów liści i kwiatów. Mechanizm zamka sprawny.

Pistolet o cechach broni europejskiej, dodatkowo bogato zdobiony, częściowo w manierze orientalnej. Także pistolety nazywane lewantyjskimi, produkowane m. in. we Włoszech i Francji, przeznaczone były dla obszaru Bliskiego Wschodu – XVIII-wiecznego Imperium Osmańskiego. Potwierdza to ślad likwidacji pobojczyka, którego pistolety orientalne nie miały pod lufą, lecz osobno. Lustro krzesiwa ma charakterystyczne pionowe ryfle, spotykane w krzesiwach zamków rodzimej broni orientalnej typu miquelet.