Stefan Popowski (1870 Warszawa - 1937 tamże)

Zachód słońca

olej, płótno, 71 × 71 cm
sygn. śr. d.: STEF. POPOWSKI.

„Jego specjalnością były nastrojowe krajobrazy nokturnowe, malowane o różnych porach dnia i roku, zachody słońca, poranki, księżycowe noce, mroczne rozlewiska wodne, pokryte cieniem kępy drzew. Szukał w naturze barw i świateł niezwykłych, wychodził poza „normalną” gamę kolorystyczną, świetnie operował odcieniami czerwieni i różu, połyskliwymi czarnymi błękitami i fioletami… P. opowiadał się za tradycyjnym odczuwaniem pejzażu, przedkładał związek z ziemią ojczystą i realistyczną formułę nad eksperymenty formalne i „nowinki” artystyczne. Duchowość, wrażliwość i zespolenie z przyrodą uważał za naczelne przymioty dobrego pejzażysty, a spośród polskich malarzy najwyżej cenił Chełmońskiego «który zamieniał w sztukę swoje stany psychiczne…»”
A. Melbechowska-Luty, 1997, cyt. za U. Makowska, Popowski Stefan (biogram), [w:] Słownik Artystów Polskich, t. VII, Warszawa 2003, s. 412.

Stefan Popowski

Uczeń w Klasie Rysunkowej Wojciecha Gersona. W 1889 r. rozpoczął naukę malarstwa w petersburskiej akademii, a rok później w Monachium. W 1891 r. na stałe zamieszkał w Warszawie. Był członkiem Towarzystwa Zachęty Sztuk Pięknych, Warszawskiego Towarzystwa Artystycznego. Prowadził bardzo aktywne życie artystyczne. Działał jako organizator i juror wystaw; z jego też inicjatywy w 1898 r. rozpoczęła się tradycja organizowania Wystawy Wiosennej w Salonie Artystycznym w Warszawie. Popowski był bardzo płodnym artystą. Pracując przeważnie w technice olejnej, w swojej twórczości malował między innymi widoki miejskie, głównie weneckie, ale też i warszawskie. W jego dorobku artystycznym można również odnaleźć przedstawienia wnętrz oraz martwych natur. Ale to pejzaż dał artyście największą sławę i uznanie. Malował pełne nastroju krajobrazy, o różnych porach dnia i nocy. Skupiał się głównie na aspektach gry światła.

Czytaj więcej