L u f a ze skuwanego damastu, ośmiogranna, gwintowana dziewięcioma nacięciami, lekko rozszerzająca się u wylotu, dziwerowana. Mocowana do osady śrubą na warkoczu lufy i trzema miedzianymi bączkami do łoża. U wylotu mosiężna muszka, w tylnej części szczerbinka z ruchomym żelaznym celownikiem. Górna część lufy, na wysokości zamka i przy wylocie, inkrustowana srebrem. W części dennej, po przeciwnej stronie zamka, punca rusznikarza. Z a m e k skałkowy, hiszpański, typu miquelet, odmiana turecka, tzw. czokmak. Wszystkie elementy zamka bogato zdobione srebrną inkrustacją. Język spustowy bez kabłąka, w kształcie wydłużonego guza. O s a d a – łoże i kolba z jednolitego kawałka drewna. Kolba pięcioboczna, płaska od spodu, z ostro zarysowanymi kantami oraz charakterystycznym występem w punkcie łączenia łoża z szyjką kolby. W połowie łoża i w części dennej zaczepy w kształcie strzemiączek, do mocowania pasa nośnego. W łożu kanał na metalowy pobojczyk. W kolbie od spodu schowek na kule. Osada, w szczególności kolba, dekorowana motywami geometrycznymi z kości i mosiądzu.