R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa żelazna. Jelec prosty, krzyżowy, z kabłąkiem w kształcie półstrzemienia. Tylne ramię jelca zwinięte w łezkę ku głowni. Przednie, załamane pod kątem prostym ku górze, w połowie odgięte łukiem do przodu, tworzy kabłąk ze szczeliną przy głowicy do wiązania temblaka. W połowie krzyża jelca masywne, skierowane ku dołowi, półwąsy. Trzon drewniany, owinięty sznurkiem i oklejony czarną skórą, tworzy regularne karby. Długi, sięgający jelca kapturek mocowany dołem pierścieniem, górą zakuty trzpieniem głowni. W połowie wysokości kapturka policzki zakute poprzecznym nitem wraz z trzonem. Pod spodem przedniego ramienia sygnatura: 8L.U.3.6. Na przednim ramieniu jelca, od strony wewnętrznej 457 K3, na grzbiecie, pod nasadą 457. G ł o w n i a ze stali polerowanej, o znacznej krzywiźnie, obustronnie szlifowana w jedną szeroką bruzdę, sięgającą obosiecznego pióra. Sztych w linii grzbietu. Na płazie wewnętrznym, tuż pod nasadą, sygnatura wykonawcy A & FCS. P o c h w a żelazna, bardzo ciężka, lutowana na brzuścu od strony wewnętrznej mosiądzem. Kołnierz mocowany wkrętami na brzuścu i na płaskim grzbiecie pochwy. Poniżej dwie mocne i płaskie ryfki z otworami na kółka do troczenia szabli w rapciach. Płaszcz pochwy dołem zakończony asymetrycznym grzebieniem. Pod kołnierzem szyjki, po stronie wewnętrznej, oznakowanie 1. T. E. 2. 27. Na górnej ryfce, od strony wewnętrznej 639K3. Na zewnętrznym grzebieniu S. K, na wewnętrznym P. G. Przy szabli temblak wełniany w kolorach obowiązujących w pruskich formacjach wojskowych.

Przez cały XIX wiek, we wszystkich wojennych zawieruchach, szabla ta była także w polskich rękach. Według literatury francuskiej, szable tego wzoru trafiały na wyposażenie 1. Pułku Szwoleżerów Gwardii, 3. Pułku Eklerów Gwardii. Walczyli nimi również powstańcy. Po wygranym powstaniu wielkopolskim i zdobyciu pruskich magazynów broni znajdowano ją w pułkach jazdy, tworzonych w Wielkopolsce.