R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa mosiężna. Jelec prosty, krzyżowy, z kabłąkiem i wąsami. Tylne ramię zakończone dwoma ozdobnymi guzami, przednie, załamane pod kątem prostym, rozszerzając się u góry tworzy kabłąk połączony z trzpieniem głowni. Wąsy proste, długie, na brzegach żłobione. Trzon rękojeści drewniany, zwężający się w górnej partii, poprzecznie karbowany, obciągnięty czarną skórą. Długi kapturek z przedstawieniem głowy lwa, dołem mocowany w tylnym ramieniu jelca, górą nitowany trzpieniem głowni. G ł o w n i a stalowa, polerowana, o umiarkowanej krzywiźnie, o przekroju klinowym z szerszym, wyoblonym grzbietem. Pióro obosieczne z asymetryczną ością, sztych z pazurem. Pod nasadą oraz na wysokości zastawy, po obu stronach, dekoracje w postaci motywów geometrycznych, roślinnych i panoplii. P o c h w a z czarnej skóry, okucia mosiężne. Szyjka z ruchomym koluszkiem na grzbiecie, poniżej ryfka z drugim ruchomym koluszkiem. Pochwa zakończona trzewikiem z asymetryczną ostrogą. Okucia zdobione jednostronnie, na krawędziach , motywami rocaillowymi oraz paskami z groszkowaniem i schematycznymi motywami roślinnymi.

Szabla o bardzo podobnej rękojeści ze zbiorów Muzeum Okręgowego w Toruniu jest opisana jako szabla polsko-saska z połowy XVIII wieku. (M. Pawłowska Broń biała biała-sieczna z zbiorach Muzeum Okręgowego w Toruniu, str. 45. poz. 23)