R ę k o j e ś ć zamknięta, oprawa żelazna. Jelec tarczowo-kabłąkowy, powstały przez połączenie okrągłych prętów sposobem typowo kowalskim. Kabłąk przedni i boczny zewnętrzny połączony łukiem z prętem przekątnym. Po stronie wewnętrznej owalna tarczka perforowana okrągłymi otworami, łącząca tzw. paluch z dolną oprawą trzonu rękojeści. Po stronie zewnętrznej tarczka w kształcie zbliżonym do serca, łączy kabłąk przekątny z przednim i bocznym zewnętrznym. Tarczki brak, jednocześnie pozostały żłobienia w kabłąkach, w których była ona osadzona. Trzon rękojeści drewniany, wrzecionowaty, okręcony żelaznym drutem. Głowica okrągła. Trzon przy głowicy i przy jelcu mocowany tzw. warkoczem. G ł o w n i a z kutego żelaza, o niewielkiej krzywiźnie, w przekroju klinowa. Profilowana po obu stronach płazów bruzdeczką przygrzbietową, biegnącą już od nasady do obosiecznego pióra.

Szpady walońskie, rozpowszechnione na początku XVII wieku głównie we Francji, bardzo szybko trafiły do innych krajów Europy zachodniej, a także do Skandynawii. Stanowiły pośredni rodzaj broni białej między szpadą i szablą. W jej charakterystyczną rękojeść oprawiano niemalże wszystkie rodzaje głowni: jednosieczne, obosieczne, a nawet głownie mieczy. Wyposażano w tę broń zarówno piechotę, jak i jazdę. Stanowiła broń lekką, skuteczną, bardzo tanią i łatwą w wykonaniu. W Polsce być może wyposażano w nią oddziały piesze cudzoziemskiego autoramentu.