olej, płótno, 40,5 × 27 cm, sygn. p. d.: 1944/Terlikowski
"(…) Gdy utkwimy wzrok w płótnie, zobaczymy zwalisko kolorów, magmę impastów, mętlik nakładających się na siebie przekreśleń. Gdy się oddalimy – natychmiast wszystko napełnia się powietrzem, odnajduje swoje miejsce w kompozycji całości, przyczynia się do ogólnej harmonii i współtworzy feerię linii i barw (…). Nieważkość, uduchowienie formy skłania do przypuszczenia, że Terlikowski maluje nie rzeczywistość w jej wymiarze materialnym, lecz jej odbicie, iluzję, miraż. Nie definiuje przedmiotu, nie określa go, a tym bardziej nie opisuje go w pospolicie dokładny sposób.
J. Topass, W. de Terlikowski, Paris [1932], s. 16–19.
"Jest on miłośnikiem namiętnym natury, nade wszystko zaś światła I barwnej jego fantasmagorii. Burzliwy, niespokojny temperament nie pozwala mu nagiąć się do ram obmyślanej na zimno kompozycji, ani się zaprząc do cierpliwego kombinowania i opracowania szczegółów. Z pasją niecierpliwą rzuca się on na swój temat, aby czym prędzej posiąść go, przenieść na płótno.
E. Woroniecki, Wizja Wenecji w zimie (z powodu wystawy p. Włodzimierza Terlikowskiego) „Świat” 1927, nr 50, s. 11–12.
* Do obiektu zostanie doliczona opłata wynikającą z tzw. droit de suite, tj. prawa twórcy i jego spadkobierców do otrzymywania wynagrodzenia z tytułu dokonanych zawodowo odsprzedaży oryginalnych egzemplarzy dzieł. Opłata będzie obliczana gdy równowartość kwoty wylicytowanej przekroczy 1000 zł. Do 500 000 zł wynosi 5% od kwoty wylicytowanej, a powyżej 500 000 wynosi 3% od kwoty wylicytowanej. W Polsce droit de suite reguluje art. 19-195 ustawy o prawach autorskich i pokrewnych z dnia 4 lutego 1994 r. z późniejszymi zmianami, zgodnie z obowiązującą w Unii Europejskiej dyrektywą 2001/84/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 września 2001 r. w sprawie prawa autora do wynagrodzenia z tytułu odsprzedaży oryginalnego egzemplarza dzieła sztuki.
Studiował w akademii monachijskiej oraz w Paryżu u J.P. Laurensa. W 1911 r. na stałe zamieszkał w Paryżu. Debiutował w roku 1900 wystawą indywidualną w galerii Bernheim-Jeune. W roku 1912 brał udział w Salonie Jesiennym. Wielokrotnie prezentował swoje prace, przede wszystkim w Paryżu, ale i w Wenecji, Brukseli oraz w Polsce. W 1973 roku w Galerie Jean Charpentier miał retrospektywną wystawę. Malował pejzaże będące pamiątką z licznych podróży, dekoracyjne martwe natury oraz portrety. Bliski w swej twórczości fowizmowi, stosował kontrastowe zestawienia fakturalne kładzionych farb – często używał szpachli.